Kilometers vreten.... en noodle soep!

Hoi allemaal!

Heb je even niets te doen? Dan kun je weer vooruit met mijn verhaal :) ik vervolg mijn reis en mijn verhaal in Laos...

Na een maand samen gereisd te hebben neem ik in Vientiane helaas afscheid van Lonneke en stap ik op de bus naar Tha Kheak, weer zuidelijker in Laos. Ik wilde hier graag 'the loop' gaan rijden, een route van zo'n 500 km, door een omgeving vol met karstbergen, rijstvelden, dorpen, watervallen en vele grotten. Vastberaden om deze 4-daagse loop te gaan rijden, ook nu ik weer alleen reis, kom ik in de bus Amber tegen, die dit ook wilt gaan doen. We besluiten dan ook al snel om samen de tocht te gaan maken en regelen onze brommers diezelfde avond nog om 's ochtends samen te vertrekken, en we pakken onze dagrugzak met spullen voor 4 dagen...
Een paar minuten na ons vertrek keer ik al om naar de verhuurder, omdat de brommer niet goed voelt met sturen. Dit blijkt te kloppen en ik krijg een andere brommer mee: expert ;) misschien kan ik toch een baan in de brommerbranche overwegen straks;)

Nadat de eerste dag ons wat tegenviel, was dag 2 echt geweldig mooi. Inmiddels hadden we bij een bbq de Australische Danielle leren, en in een stoet van drie reden we door wat meer uitdagendere wegen en ook meer off road. Tanken doe je bij de locale benzineboer, die overal met flessen en een trechter langs de kant staat, te herkennen aan een klein houten stalletje. En ons eten bestaat onderweg uiteraard uit noodle soep. Aan het einde van de dag reden we door de rijstvelden waar volop gewerkt werd in de koelere namiddag, en dit allemaal tussen de mooie bergen. Net voor de zonsondergang bereikten we de omgeving van de Konglor cave, en totaal onverwachts vonden we hier ook nog eens een super fijn guesthouse met mooie schone kamer, en heerlijke bedden. Het viel me vandaag extra op dat er vooral vrouwen op het land en achter de eetstalletjes werken, waar je de mannen vooral in de hangmat ziet liggen of met wat andere mannen ziet eten en drinken... als de vrouwen er niet waren..
Dag drie zijn we vroeg met onze gids en onze hoofdlampjes in een houten bootje de Konglor cave ingegaan, waar je 7.5 km door de grot kunt varen. Deze grot is groot! Met hoogtes binnenin tot soms wel 100 meter hoogte. Na 2,5 uur op en neer varen en af en toe uitstappen om te duwen is het toch weer fijn om daglicht te zien. De laatste dag met 145 km voor de boeg was het eerste stuk nog verrassend leuk met steile bochten en mooie landschappen, daarna was het vooral doorcrossen over een lange rechte weg in de warmte, alsof er iemand met een föhn op je gezicht staat te blazen. Ik merk duidelijk dat het al veel warmer is hier in het zuiden. En ik besef nu pas hoeveel geluk ik tot nu toe heb gehad met het wat 'koelere' weer. Maar ik zal er vast wat aan wennen.

Wat de meesten niet zullen weten is dat er in grote delen van Laos nog veel 'UXO's' (unexploded ordnences) in de grond liggen (net als in Cambodja trouwens waar ik ook heen ga) Iets dat toch wel elke keer door mijn hoofd schiet wanneer ik een bosje op zoek langs de kant van de weg. Ze adviseren hier dan ook om niet van de begaande paden te gaan. Laos is het meest gebombardeerde land per inwoner (door de VS), terwijl het officieel niet in oorlog is geweest. Ik ben in Vientiane naar het COPE museum geweest hierover. Nog jaarlijks vallen er zo'n 100 nieuwe slachtoffers door deze 'bombies' en het duurt in het huidige tempo van opruimen nog 100 jaar om het land 'schoon' te hebben. Iets wat de ontwikkeling van Laos helaas erg tegenhoudt, want een stuk grond vrij maken om rijst te gaan verbouwen of een huis te bouwen kun je hier niet zonder risico.

Na deze tourtocht reizen Amber en ik zonder al te veel plannen samen door naar Pakse. Als de locale bus richting Pakse stopt wordt deze overspoeld met verkoopsters die proberen hun gebraden kip, eieren en water te verkopen. Naast me peuzelt een Laotiaanse vrouw lekker haar eieren op waarbij ze er af en toe nog wat vocht uitslurpt en daarna nog wat sticky rice uit haar tas haalt en uiteraard met de handen eet. Dat is het leuke aan reizen met locale bussen, in plaats van toeristische bussen. Vanuit Pakse bezoeken we uiteindelijk de Khmer ruïnes in Champassak, Vat Pho, en we besluiten om ook hier nog een twee daagse tocht met de brommer te rijden, op het zogenaamde Bolaven plateau. We overnachten in Tat lo, een dorp als zovelen in Laos, met houten huizen op palen, ronddwalend vee en alles wat zich buiten afspeelt bij de mensen thuis. Hier vinden we een gezellig en goed guesthouse (voor 2 euro p.p!) waar we ook met alle andere gasten worden uitgenodigd voor een heerlijk uitgebreid Laotiaans familiediner, met het gezin en 8 kinderen. Meekoken mag, en ik wordt gebombardeerd tot chef pannenkoeken voor het dessert, die ik samen met de kinderen bak. Echt een super avond!

Uren op de brommer zorgen ervoor dat je aan de raarste dingen denkt. Inmiddels zie ik het brommerrijden in Azie als een spel en ik zag ineens patronen en looplijnen;) Voor de voetbalsters onder de lezers: eenden lopen mooi in een linie en volgen de aanvoerder. Buffalos staan langs de kant,het liefst tot hun enkels om het modderveld. Koeien maken vaak een vooractie waardoor je nooit zeker weet of ze jou kant ineens opkomen of toch diep gaan. Bokken zijn goed voor de counters;als ze gaan dan komen ze met zijn allen! Kippen gaan niet aan de kant en verspreiden zich op het veld om verwarring te veroorzaken. Varkens zijn meestal lui, maar kunnen toch onverwachts sprinten. En ze kijken alleen maar naar voren en niet om hen heen;altijd opletten dus. Dit alles ging door mijn hoofd toen ik op de brommer zat. Ik heb duidelijk weer zin om een potje te voetballen straks :)
De tweede dag regende het hard en heeft het bijna de hele rit gegoten, waardoor we het bordje naar de grootste waterval van Laos hebben gemist. maar ja, we hadden de hele dag één grote waterval. We hebben wel gelachen hoe wij ingepakt in onze poncho daar rond croste, inmiddels onder de modder van de langsdenderende vrachtwagens. En gelukkig rijden we nog steeds schade- en ongelukvrij.

Mijn laatste stop in Laos is Si Phan Don, de '4000 islands', die in de Mekong liggen aan de grens met Cambodja. We verbleven op het eilandje Don Khone in een houten bungalow met loeiende airco. Engels spreken ze hier niet zo goed. Eten bestellen kan hier dus puur wat op de kaart staat, Als je een vraag wilt stellen over een gerecht,en je noemt de naam van het gerecht dan noteren ze: 1 maal! Als je wilt uitsluiten of de tomatensaus niet een hoop ketchup is en je laat het woord ketchup maar vallen,dan kun je er vergif op innemen dat het met ketchup komt. Een gerecht met met fried rice vervangen door steamed rice? "Yes, you get fried steamed rice" haha, wij hebben het inmiddels opgegeven.
We hebben hier een dagje gekajakt tussen de eilanden en de Irrawaddy zoetwaterdolfijnen gespot met hun stompe snuit. En we zijn een dagje gaan fietsen Op Don Khone en Don Det. De gewone fietsen zijn hier overigens van een andere kwaliteit dan wij Nederlanders gewend zijn, van de meeste fietsen doen de remmen het niet eens, dus dat is het eerste wat ik check bij de fietsverhuur. Na een gezellige, stoffige en hobbelige fietsdag zijn we neergeploft in een soort beachbar aan het water waar ik mezelf getrakteerd heb op een heerlijk Westers broodje hamburger en ijs... en zijn we in het donker terug gefietst over zandweggetjes. Een leuke laatste dag met Amber en in Laos.

Op naar weer een nieuw land! Cambodja!

De rit naar Siem Reap was vooral een dag van wachten; wachten op de boot, op de bus, op de stempels bij de grens, op andere passagiers die kwijt waren, op weer een nieuwe bus, op de band die gerepareerd moet worden...etc. Zo ben ik na 12 uur reizen aangekomen bij mijn eerste stop in Cambodja: Siem Reap. Na een lange dag en een frisse douche ben ik toch gelijk een heerlijk koud Angkor biertje gaan drinken in de 'pub street' en heb ik mezelf verbaasd over het bruisende en drukke uitgaansleven in dit centrum. Heerlijk na wat stillere weken wat betreft uitgaan en goede muziek. Een beetje jammer dat ik nu net alleen reis en hier nog niemand heb leren kennen in deze stad, maar ik ben lekker bij een live band gaan zitten luisteren en kan me dan gelukkig ook goed vermaken.

Eten en drinken is trouwens wel duurder in Cambodja! Voor een fles water betaal je al 0,60 dollar en aangezien je hier niet uit de kraan kunt drinken en het heet is, gaan er nogal wat dollars aan op. Toch wel opletten dus met wat ik eet en vooral waar ik eet, omdat het een straat verderop vaak al de helft van de prijs kan schelen omdat het minder toeristisch is.

In Siem Reap stonden natuurlijk de tempels van Angkor Wat op de planning. Dit is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en de bekendste temple is Angkor Wat zelf, maar op het complex van Angkor staan nog zoveel meer bouwwerken en ruïnes dat je er dagen kunt rondrijden of fietsen en dan nog niet alles gezien hebt.Omdat dit ook de grootste toeristische trekpleister is van Cambodja (en voor velen van Zuid-Oost Azië) stikt het hier natuurlijk van de toeristen. En ik ben er daar eentje van :)

Met een driedaagse toegangspas op zak (die ik verspreid over een week mocht spenderen), heb ik de bekendste tempels op de eerste dag allemaal al per mountainbike bezocht: de ommuurde stad Angkor Thom, Bayon, Ta Prohm en als laatste Angkor Wat. Heerlijk op mijn eigen tempo en in de volgorde waar ik zin in had. Overal toeristen, en vooral Chinezen die overal dezelfde (groeps) foto's willen. Maar, in de middag in Angkor Wat was het zo stil dat ik bijna dacht dat er iets niet klopte. Ik bezocht het toevallig op een heel rustig moment bleek. Genieten dus! De Bayon-tempel vond ik persoonlijk nog het meest indrukwekkend, maar alles bij elkaar is het gewoon een super mooi complex om te zijn. 's avonds bekeek ik een documentaire over Angkor Wat, om toch wat meer info te hebben die ik zonder een gids waarschijnlijk mis, en ik bleek een heel stuk gemist te hebben van Angkor Wat...Oeps, ik 'moest' dus terug...
Eigenlijk was ik van plan om na een rustdag pas weer andere tempels te bezoeken, maar ik heb geen rust in mijn kont als ik op een nieuwe plek ben, en dus hup weer op de mountainbike en dit keer richting de Banteay Srei tempel op 34 km afstand; vrij optimistisch in de hitte en volgens locals niet te doen, maar op mijn gemakje was het een hele mooie route langs het platteland, waarbij de lunch natuurlijk bestaat uit, rara, noodle soep. maar dit keer wel Cambodjaanse noodle soup he, dus dat is heel anders :) Op de terugweg ben ik nogmaals door Ankor Thom gefietst en heb ik Ankor Wat nog eens bezocht. En nu voel ik me pas compleet ;). Na het zien van de documentaire vielen me ook weer heel andere dingen op.

Na toch een relax-dagje aan het zwembad, werd op dag drie in Angkor het bewijs geleverd; Ik ben tempelmoe; na een kwartier rondstruinen in een tempel kwam een stukje bospad eromheen me wel heel bekend voor, en ook de eerste muur die ik daarna zag. Blijkbaar was ik via een andere ingang dezelfde tempel binnengelopen nadat ik een flink stuk door was gefietst, maar schijnbaar niet ver genoeg...haha. Het is dus goed zo, ik heb alles uit mijn dure ticket gehaald en ik heb weer heerlijk flink wat kilometers gemaakt op de fiets.

Inmiddels heb ik een vliegticket naar Indonesië op zak en heb ik ook mijn ticket naar huis geboekt. Ik reis nu dus ineens met een einddatum in zicht.... ik ga nog maar even heel hard genieten hier en ik houd jullie op de hoogte.

groetjes allemaal! Ik hoop dat het goed met jullie gaat.

xxx Maaike