Dag geweldig Vietnam en Namaste Nepal!

Namaste iedereen!

De tijd vliegt hier voorbij en ik heb alweer zoveel meegemaakt. De reis gaat door...

Hanoi was geweldig! Het oude centrum, waar ik in een hostel verbleef, is een groot lopend buffet: kleine hele drukke straatjes waar iedereen op kleine rode plastic krukjes zit om de Vietnamese lekkernijen te eten en proeven. Ik heb me hier een paar dagen kunnen vermaken met simpelweg eten, slenteren en blij zijn als je weer honger hebt zodat je weer ergens wat kunt eten. Uiteraard ook wat culturele dingen bezocht zoals het Women's museum en de gevangenis die is gebruikt voor het opsluiten van Vietnamezen maar later ook Amerikanen. Verder ben ik hier een avond met Quynh, de Hanoise die ik in Saigon had leren kennen, een avond mee op pad geweest. Opgehaald worden met de scooter, een tour door Hanoi en samen eten en een drankje aan het West-lake. Super om dat met een local mee te maken.

De regio rondom Sapa helemaal in het noorden van Vietnam was mijn laatste stop in dit mooie land. Dit was weer een heel ander Vietnam! Traditioneel, groen, heuvelachtig, ellenlange rijstvelden...dit deed me denken aan Bolivia door de vleesmarkt, de geur, de vrouwen in kleurrijke traditionele kleding, hun uiterlijk, etc.
Ik verbleef in Ta Van, in een guesthouse/bar gerund door een Nederlandse man en Vietnamese vrouw. Het guesthouse was een soort oude boerderij waar ik op zolder sliep in een heerlijk bed met dikke dekens, want hier koelde het flink af snachts. Heerlijk na een paar warme weken! Hier werd ik wakker met het geluid van kippen, honden, spelende kinderen. Een verademing na Hanoi.
Eten 's avonds deden we met alle gasten en personeel samen waardoor je gezellig zat na te tafelen en buurten onder het genot van heerlijke Nederlandse warme chocomel :) Met de Amerikaans Annie ben ik een dag gaan wandelen door de heuvels en rijstvelden met onze gids. Bij haar familie hebben we gelunched (op houtvuur gekookt). Ongelofelijk hoe vindingrijk mensen zijn als je niet beschikt over electriciteit en ander luxe. De andere dagen heb ik zelf nog gewandeld, waarbij je tussen de kindjes wandelt die (ver) naar school wandelen, de buffalo's, tamme honden,lokale mensen van de Hmong stam werkend op hun land, verkoopsters van sieraden etc. Met Henk en Joke heb ik een paar dagen gezellig opgetrokken en met hen ben ik ook naar Sapa en Hanoi teruggereisd, een paar dagen later dan gepland omdat het zo mooi was in het noorden.

In Hanoi heb ik de laatste dagen o.a. nog de Temple of Literature bezocht, waar hordes afgestudeerden groepsfoto's komen maken. Maar echt geen woord Engels spreken als je ze iets wilt vragen, wat ik toch erg bizar vind voor jongeren van deze tijd.
Mijn laatste avond hier was ik weer uitgenodigd door iemand uit Hanoi om bij haar familie te komen eten. Ik wist dat ze twee kinderen had, maar niet dat ze in een groot appartement woont en een nanny heeft. De nanny heeft eerst de jongste een half uur achtervolgd met een bord noodles om hem toch een bord te laten eten en daarna als iedereen klaar was met eten, was ze zelf pas aan de beurt om te eten. Hier zag ik het verschil zo goed tussen een 'rijk' kindje dat zijn eten niet wilt eten en de kinderen in het noorden die meteen en stil hun bord leeg eten omdat ze weer blij zijn dat ze een warme maaltijd hebben.

Ik vond het echt heel jammer om Vietnam te verlaten, want ik voelde me hier goed, gezond, veilig, etc. Maar Nepal was mijn volgende bestemming en hier keek ik ook heel erg naar uit. Nu ik Vietnam verliet was ik miljonair-af en maakten de Dongs plaats voor Nepalese roepies.

De ochtend van vertrek naar Nepal, via twee tussenstops en 30 uur reizen, lees ik pas dat mijn eerste van de drie aansluitende vluchten twee uur uitgesteld is. Shit! Skypicker, die me al alternatieven mailde, is natuurlijk niet bereikbaar wegens tijdverschil nu en ik had geen tijd om af te wachten. Ik naar het vliegveld op goed geluk om dan maar een vlucht eerder al te krijgen en omgeboekt te worden, zodat ik toch alle vluchten nog kon gebruiken. Een half uur rondlopen op het vliegveld later, vriendelijk glimlachen, en een hoop geluk met nog een vrije stoel, zat ik in het vliegtuig richting de eerste tussenstop, voor op schema, geen extra kosten en helemaal blij dat je met wat reiservaring inmiddels weet dat er op het vliegveld vaak nog heel wat mogelijk is.

Namaste Nepal!

In de volle airbus naar Nepal zaten echt bijna alleen maar Nepalese mannen van mijn leeftijd, en met amper andere toeristen en/of vrouwen voelde het helemaal alsof ik naar een bijzondere bestemming ging. Aangekomen in Kathmandu verliep alles vlekkeloos met het aanvragen van het visum en wisselen van dollars, maar merkte je wel al snel de gevolgen van de crisis die hier gaande is. Doordat India de export naar Nepal tegenhoudt, betekent dit ook o.a. geen olietoevoer en gastoevoer en dus een dringend tekort aan benzine en gas in Nepal, wat de prijzen voor taxi' s en openbaar vervoer natuurlijk opdrijft.
Toeristenbussen rijden allemaal nog, want als ook die stil staan zal het land de zo nodige toeristen ook kwijt raken in dit eerste hoogseizoen na de aardbeving, maar voor de lokale mensen is het veel erger. Lokale busjes puilen uit en op het dak zitten soms nog net zoveel mensen als in de bus. Maar het is dus relatief rustig op de weg en taxi's rijden nog. Verder is er geen onrust, mensen blijven zo rustig onder deze omstandigheden, ongelofelijk. Lokale jongeren die ik spreek zeggen echter wel dat er daarom ook nooit iets zal veranderen in Nepal, omdat iedereen veel accepteert en niet in opstand komt. Koken doen ze verder vooral op houtvuur nu. Nu het gas op is, zie je overal mensen slepen met hout. Via de zwarte markt sijpelt er het nodige nog wel binnen, maar dat is natuurlijk niet betaalbaar voor de armsten hier. Verder valt de stroom in nepal regelmatig uit, dus mijn hoofdlampje heb ik altijd in de buurt als het donker wordt.

Kathmandu is duidelijk armoedig, Nepal is dan ook echt een derde wereld land. Vanuit de taxi zie je dit al goed door de betonnen gebouwen die vaak niet af zijn, slechte wegen, overal rotzooi op straat, en daarnaast nu ook nog gebouwen gestut na de aardbeving. Toch voelt het gemoedelijk; de mensen zijn allemaal aardig en behulpzaam en leven hun leven door. Je moet wel.

Aangekomen in ' Thamel', de toeristenwijk van Kathmandu waan je je in een heel andere wereld; een grote ' Beverport winkel' , met veel aanbod in wandelsport artikelen, maar ook genoeg goede restaurantjes, bakkers, en hotels. Erg toeristisch dus, maar een fijne uitvalsbasis om de rest van Kathmandu te ontdekken. Buiten het feit dat de menukaart hier soms wat aangepast is door gastekort merk je hier weinig van wat er in het 'echte' Nepal speelt.

Hier had ik afgesproken met Carmen. Via gezamelijke vriendinnen hoorden we een paar weken geleden dat we allebei hetzelfde plan hadden om te gaan wandelen bij het Annapurna gebergte rond dezelfde periode en dus was het super om dit samen te gaan doen. Dit werd een heel gezellig Brabants onderonsje!
In Kathmandu heb ik de eerste dag nog zelf Durbar Square bezichtigd; het oude centrale plein met vele pagodes, tempels en offerplaatsen. En ook de Swayambunath (ook wel Apentempel genoemd door de vele apen die er rond lopen), een grote boeddhistische tempel hoog op een heuvel met schitterend uitzicht over Kathmandu. Om door Kathmandu te struinen was geweldig, zo anders weer dan al het andere dat ik ooit heb gezien. Vele kleine steegjes, overal zie je iets wat met geloof te maken heeft: gebedsmolens, gebedsvlaggen, tempels, mensen die bidden met een kralenketting, etc.

Met Carmen heb ik de bus naar Pokhara gepakt; 200 km, in 8 uur. We hadden het privilege helemaal achterin te zitten (lees; ophobbeligewegenwordtjegelanceerd.nu) met drie hippie Engelsen. Waarbij onze buurman zijn tepel lekker liet klotsen uit zijn hemdje en slapend onderuitgezakt in zijn pyjama broek een makkelijke rit had.

Vanuit Pokhara hebben we de geweldige Annapurna Base Camp trekking gedaan; 10 dagen wandelen waarbij we dagelijks tussen de vier en acht uur gelopen hebben over mooie paden, maar vooral vele trappen; over lange hangbruggen, langs de rivier en watervallen, door de jungle, door bossen met bamboo, langs bergdorpjes, over de sneeuw, met uitzicht op de geweldige (besneeuwde) Himalaya toppen.
We hebben 1 nacht geslapen op het Annapurna Basecamp op 4130 meter hoogte, waar we volledig omringd waren door gletsjers en de toppen van de Himalaya. En we hadden zo' n geluk met het weer, totaal helder op de mooiste dagen en maar een paar uur in de regen gewandeld. Buiten een beetje licht worden in het hoofd bij de laatste klim op 4000 meter hoogte, heb ik me verder gelukkig lekker gevoeld tijdens de hele tocht.

Sharmilla was onze gids/porter van Three Sisters, een organisatie voor en door vrouwen, om hen goede mogelijkheden te bieden op werk. Onze ontmoeting 's morgens was even slikken toen ze de spullen zag die we graag aan haar wilde geven om te laten dragen, maar na een paar kilo extra thuis laten waardoor we op de gevraagde 10 kilo uitkwamen, waren we op weg in het busje en met gezonde spanning reden we de bergen tegemoet.

Onze eerste overnachting in een theehuis liep uit op een Nepalese dansavond met de geweldige eigenaar Dipak die niet onder doet voor Michael Jackson en hier leerden we de Braziliaanse Diego al kennen die we de rest van de trekking zouden blijven tegenkomen. Hij heeft ons regelmatig blij kunnen maken met zijn theezakjes, waardoor we een fles heet water konden kopen voor flink minder geld dan een pot thee.
Vanaf de tweede nacht was het vaak gewoon kletsen met wat andere wandelaars en zorgen dat je het warm kreeg/hield. We hebben veel gelachen met de Australische Jalice, die het presteerde om zich te bezatten tijdens de tocht, terwijl wij met een 10-daagse alcoholonthouding bezig waren. En die zich ook per helicopter vanaf Basecamp naar Kathmandu liet vliegen, gewoon; omdat het kan. Verder ook de twee Franse vriendinnen Sophie en Anais, en de Nederlandse Nadia waar we daarna nog mee op zouden trekken.

De nachten waren koud en we waren zo blij met onze mummie slaapzakken en thermosflessen die we konden vullen met heet water, om onze slaapzak warm te houden. Diego was wat minder blij toen hij er bij de eerste overnachting achter kwam dat er geen slaapzak in zijn gehuurde slaapzakcover zat, maar een jas ;p
Handdoeken en andere kleding werd gedroogd bij het vuur in de eerste theehuizen maar al gauw was deze ' luxe' van een verwarming er na een paar nachten al niet meer. En door het gastekort waren de warme douches helaas niet altijd warm..

Het eten tijdens de trekking was echter beter dan ik me had kunnen voorstellen; toast, apple pancake, eieren, soep, pasta's, aardappelen, dal bhat, Nepalees gurung brood of chapatti;s, chicken Momo's, snicker roll (gefrituurde snicker) en heerlijke andere toetjes. De kaart was vaak hetzelfde en we hadden het na tien dagen dan ook wel gezien, maar na weer een paar uur lopen smaakte dit eten allemaal heerlijk. Hoe hoger je kwam, hoe duurder het eten werd uiteraard. Maar dat is logisch als je zag hoe de porters sjouwden om alle spullen boven te krijgen. Vanaf een meter of 2500 hoogte waren ezels en andere dieren ook niet meer toegestaan op de paden en stond er ook een bord dat openbaar spugen en poepen niet meer toegestaan was omdat dat ongeluk zou brengen... Balen! Was ik net van plan..
Verder was ook vlees eten daar niet meer toegestaan omdat dat ongeluk zou brengen. Ze zijn hier echt heel erg bijgelovig.

(Brabantse) Hike humor:
- Als er iemand krankzinnig hard voorbij kwam gerend of ons te snel inhaalde zeiden we: " leg jij de worstenbroodjes alvast in de oven?"
- Gewoon 'ons mam' als we het eens over ons mam hadden :)
- "Ah nee, dat meen je niet! Nu hangt die halve wolk er himmel voor!"
- " Vanavond doe ik dit aan" , als je je voor de zoveelste keer in precies dezelfde trui en broek hijst na het douchen/wassen.

Onze gids, ' crazy Coconut' gedoopt, was blij met de opkikker-soep van Carmen (onze upfroggies) en o-zo-happy als ze een bounty getrakteerd kreeg. Als ze in de woonkamer moest slapen met alle mannelijke gidsen bleef ze bij ons in de kamer slapen een nachtje.

Tussen deze geweldige natuur gaat heel wat schuil in de cultuur waar je lang niet alles van meekrijgt. Onze gids, een van de weinige vrouwelijke op de hele trekking, krijgt continu de vraag uit welke kaste ze komt (want gearrangeerd huwelijk mag hier alleen in dezelfde kaste) en ze moet flink opvechten tegen de vooroordelen en normale tradities. Een van de andere gidsen van Three Sisters was drie weken eerder getrouwd met een man die ze pas de dag voor de trouwdag leerde kennen. Schijnbaar had ze zelf om een uithuwelijking gevraagd aan haar ouders nadat het uit was gegaan met haar vriend. Onze gids was vastbesloten niet te trouwen, om onafhankelijk te blijven. Ik hoop voor haar dat ze zelf in de hand houdt hoe dit voor haar gaat lopen.

Na de laatste, zware, wandeldag zaten we terug in het busje naar Pokhara en wordt je weer geconfronteerd met de oliecrisis. Rijen dik met brommers en honderden meters lange rijen auto's voor de benzinepompen, die mondjesmaat af en toe wat benzine te vergeven hebben.
Het was een geweldig tocht en een mooie sportieve uitdaging. Heerlijk in de natuur! Een dergelijke tocht wil ik zeker vaker gaan doen.
Terug in Pokhara hebben we genoten van een welverdiend biertje en lekkere steak.

De ochtend erna hebben afscheid genomen van Sharmilla met een ontbijt en een kadootje en zijn we met Nadia naar het Tibetaanse kamp geweest in Pokhara waar sinds 1959 vele tibetanen wonen die gevlucht zijn uit China. Het klooster daar bezocht en wat rondgewandeld waarna we zijn gaan relaxen aan het mooie Phewa meer in Pokhara.
Verder hebben we nog een leuke dag gehad hier door voor het eerst te gaan paragliden vanaf de berg Sarangkot. Eerlijk gezegd niet zo spectaculair als ik had gehoopt, het is toch minder spannend dan parachute springen en we bleven veel op een locatie hangen, maar de uitzichten waren heel mooi.
We zijn die dag ook met Nadia naar de film Everest geweest, die zoveel indruk maakte nu wel zelf iets ' soortgelijks' een beetje hadden gezien op Annapurna Base camp. Leuk om die film hier te bekijken, tussen de bergtoppen. En heerlijk om met een bak popcorn in de cinema te relaxen.

De dag erna zijn we verwend met een Tibetaans ontbijt van onze Lhamo Tsering die we al aan paar keer hadden gezien in Pokhara en wat zo'n geweldig lief mens is. Voor de trekking nodigde ze ons al uit voor een picknick als we terug waren. Ze had flink haar best gedaan met Tibetaanse chapatti's (brood) met groenten, gekookte eieren en Tibetaanse thee met jakboter en zout. Wat nog lekker was ook! We zijn nog naar de World Peace Pagoda geroeid en gewandeld en hebben heerlijk Italiaans gegeten als aflsuiting in Pokhara.

Terug in Kathmandu hebben we nog een paar avonden genoten van lekker eten en twee gezellige stapavonden met de groep leuke mensen die we hebben leren kennen tijdens de trekking.

Met Jalice ben ik ook naar de heilige Pashupatinath tempel geweest. Dit is een plek in Nepal die ik wel graag wilde zien, maar waar je met gemengde gevoelens naar toe gaat.
Deze belangrijkste hindoetempel in Nepal ligt aan de heilige Bagmati rivier, welke uitmondt in de Ganges in India. Er zijn hier plateaus gemaakt waar 24/7 crematies plaatsvinden. van de negen crematieplaatsen zijn er 7 voor de gewone man en vrouw, een voor de rijken met aanzien en een voor de koninklijke familie; ook de doden zijn hier niet gelijk. Overledenen worden in Nepal als het kan binnen een paar uur na het overlijden gecremeerd of begraven. Hindoes geloven dat de ziel van een overledene zo snel mogelijk uit het dode lichaam bevrijd moet worden.
Het was erg indrukwekkend om te zien omdat crematies hier niet hetzelfde zijn als in het westen, waar een crematie buiten het zicht plaats vindt. Vanaf de overklant van de rivier kun je alle gebeurtenissen en rituelen zien. Het is heftig om te zien, maar door de serene sfeer is het niet akelig. De asresten worden vervolgens in de heilige rivier gegooid.
Erg verdrietig om te zien is ook dat er kindjes goud en andere waardevolle bezittingen zoeken in de rivier; de armoede is duidelijk zichtbaar. Na de crematie gaan de afscheidsrituelen nog weken en soms een jaar door om een laatste eer te bewijzen aan een overleden familielid. Zo scheert de oudste zoon bijvoorbeeld als teken van rouw zijn haar af en kinderen van de overleden eten 13 dagen maar een keer per dag rijst en mogen in die dagen niet aangeraakt worden.
Wat ik verder ten slotte nog opmerkelijk vond: vrouwelijke weduwen zijn niet geoorloofd ooit nog te trouwen. Mannelijke weduwen mogen dat echter wel. De ongelijkheid (door geloof?) tussen man en vrouw is hier in Nepal erg groot in vele opzichten.

Na drie weken samen reizen heb ik inmiddels afscheid genomen van Carmen en pak ik de toeristenbus naar Chitwan National Park in het zuiden van het land.
Als enige toerist in deze bus, had ik een kaartje voor stoelnummer 10. Bij het binnengaan van de bus wijst de ' meneerdiedestoelentoewijst' naar de achterste stoelen in de bus (zie achterindebuswordtjenogsteedsgelanceerd.nu). Ik dacht dat stoelnummer 10 in een toeringcar toch duidelijk ergens in het midden moet zitten, ook al ontbreken stoelnummers.Na nog wat gewijs van hem, kan ik toch echt veel harder wijzen naar de stoelen in het midden, en uiteindelijk zat ik mooi halverwege de bus aan het raam, met mooi uitzicht op de bergen en bochtige wegen. Ik ben wel een toerist, maar ik ben niet gek...

In het nationaal park ging ik met twee gidsen op pad voor een junglewalk. Na een tocht in een overvolle, veel te gammele, uitgeholde boomstam in water met grote krokodillen, stapten we uit op de oever en zagen we al een pootafdruk van een tijger. Mijn gids fluistert: " This is the dangerous part of the jungle" Eh, ja, en dan? Ik zorg dat ik geen meter bij jou en jouw bamboestok vandaan kom. Ik weet zeker dat ik mijn tegenstanders op zondag vaak meer ruimte geef ;)
Na een uur wandelen zagen we plotseling een eenhoornige neushoorn uit het gras verschijnen aan de overkant van de rivier. Hij stak het water over en kwam onze kant op. Echt geweldig om te zien, zo'n kolossaal beest! Deze verdween door het hoge gras helaas weer snel uit het zicht, maar dit zou niet de laatste gepantserde neushoorn zijn die ik zou zien gelukkig. Tijdens de jeepsafari hebben we er nog meerdere gespot in de geweldig mooie natuur. Met veel geluk hadden we ook een luipaard of wilde olifant kunnen spotten, maar je kunt niet alles hebben. In mijn dagen bij het park heb ik verder genoten van de vele kleurrijke, vogels, herten, krokodillen, (helaas tamme, dus gevangen) olifanten en vooral van de relaxe sfeer in dit dorp.
Een van de laatste ochtenden gingen we vroeg in de ochtend op pad voor de ' birdwatching' en kwam de buurman de straat op en zei dat er een neushoorn achter zijn huis liep. Regelmatig komen deze, en bijv. wilde zwijnen, in het dorp zoeken naar eten. We hebben ons verstopt naast een huis en zagen dus op 3 meter afstand een wilde neushoorn langs stiefelen op zoek naar de weg terug naar de natuur.

Erg speciaal hier was ook mijn middag bij de familie van mijn gids Sisir die me uitgenodigd had om de laatste dag van het nationale feest Tihar bij zijn familie mee te vieren. Met hem had ik al meerdere dagen opgetrokken en veel gelachen, dus ik was graag ingegaan op zijn uitnodiging. Ik ging achterop zijn brommer op weg naar zijn huis, erg benieuwd waar ik terecht zou komen.
Tihar is het feest van licht en duurt vijf dagen. Op deze laatste dag van het feest geven zussen een Tika van vijf kleuren op het voorhoofd van hun broers, om te bidden voor een lang gelukkig leven. En ze geven kado's aan hen zoals gedroogde noten, fruit en snoep. De broers geven daarop ook een gekleurde Tika aan hun zussen met kadootjes en wat geld om aan te geven dat hij haar zal beschermen tot het einde.
Hier horen veel rituelen bij, zoals opvallend ook het markeren van de hoeken waar je zit met koeienpoep, om ongeluk buiten te sluiten. Tja, waarom hangen wij kerstballen in een boom met een piek? Sommige rituelen zijn gewoon ontstaan. Na eerst te kijken naar alle rituelen van de zussen werd ik uitgenodigd om ook plaats te nemen naast de zussen toen zij van de broers de tika zouden ontvangen. Sinds mijn tika heb ik er vijf 'broers' bij. Afsluitend heb ik met de familie Dal bhat meegegeten (rijst met linzen), het volksvoedsel van Nepal, zoals iedereen op de grond van een metalen bord.
Gelukkig had ik zelf ook fruit en frisdrank meegenomen om aan de familie wat terug te kunnen geven. Bijzonder om dit mee te mogen maken.

Inmiddels ben ik weer terug op mijn bekende stek in Kathmandu. Nog even internetten om dit te kunnen schrijven, foto's zeker stellen op internet voor het geval ik ze kwijt raak, kleding laten wassen etc. Ik heb het er allemaal maar druk mee ;)
O ja, ook al zo leuk aan backpacken: in je huispak naar een restaurant, omdat al je andere warme kleding bij de wasserette ligt (lees: ik heb slechtstweelangebroekenbijme.nu). Heerlijk in mijn joggingbroek, ik voel me weer 16...

Morgen vlieg ik naar Bangkok. Met gezonde spanning op naar Thailand!

Ik houd jullie op de hoogte en het blijft leuk om van jullie te horen! Voor iedereen de groetjes!

xxx Maaike

ps. een aantal mooie foto's kreeg ik helaas niet toegevoegd op deze site, maar zijn wel te zien op mijn facebook. Dus mocht je nieuwsgierig zijn...